Ne dünya yeteri kadar güvenli, ne insanlar izanlı ve tekin.
Yaşamak için BİRARADA gerekli olan şey TOPLUMSAL EKİN...

NE KALDI?

Nelerden nefret etmedik ki; En çok da riyakârlığın Baş tacı edildiği ortamlarda... Nelerden tiksinmedik!.. Mecburiyetlerin ördüğü Dar çerçevelerde, Çaresiz kaldığımızda... Kendimizi inkâr edercesine, Yaşamak zorunda olduğumuzda Ve kapanıp içimize, Konuşamadığımızda, Haykıramadığımızda... Neleri es geçmedik ki; Kan ağlarken bir yanımız, Gittikçe artarken çarpıntılarımız, Neleri seslendiremedik... Elimizden bir bir alınırken Bize ait olanlar, Kaybolurken gün be gün yaşam, Nelere ayak direyemedik... Severken yaşamı bütün edimleriyle, Kirletenlere dur diyemedik... Sevdalarımız vardı, Yüksek sesle söyleyemedik, Ki onlar insanı insan eden olgulardı... Neleri sorgulamadık... Neleri attık içimize Katmer katmer büyüterek, Neleri kabullendik istemeyerek, Nelere baş salladık, Nelere güldük, En çok ağlanması gereken yerlerde... Nelerle bastırdık isyanımızı, En çok neler sıktı canımızı... Ve en önemlisi: Kim emdi, Bütün yaşadıklarımız boyunca, Bir vantuz gibi kanımızı?..

HAYRİ YÜCEL
01-01-2013