NEREYE KADAR

Ben de çocuğum sizin gibi,
Benim de geleceğim,
Umutlarım,
Hayallerim var...
Karanlıklar çöker üstüme,
Cevapsız bir sorudur yaşamak,
Nereye kadar ?..

Ben de oyunlar isterim korkusuz,
Düşlerimdir oyuncaklar.
Misket bombaları yağar üstüme,
Misket niyetine.
Dört bir yana dağılır parçalar...
Koşturmak isterim güneş altında,
Özgürcesine,
Kulağımda kuş sesleri,
Pırıl pırıl bir bahar.
Kuzgunlar uçuşur sadece gökyüzünde,
Madeni gürültüsüyle.
Güneş uzak,
Kan kusar bulutlar...
Ben de severim kaydırakları,
Dönme dolabı,
Bayılırım koz helvasına,
Damağımda iz bırakır çikolatalar...
Ama silik bütün bu güzellikler,
Ve ulaşılmaz belki de...
Dilim kuruyan dudaklarımı yalar.
Şımarmak isterim sıcak bir kucakta,
Nispet yaparcasına.
Okşanmasını isterim yanaklarımın,
Ya da tatlı bir nazar...
Oysa,
Telaşa bürünmüştür bütün insanlar...
Ölüm kol gezer yanı başımda,
Yaşam ince bir urgan,
Ansızın kopar...
Güvenli bir mesken,
Deliksiz bir uyku.
Ve açınca gözlerimi,
Annemi isterim.
Şefkatli bir elden yemek lokmalarımı...
Şişer korkuya bürünmüş gözlerim uykusuzluktan,
Açlık dolaşır ölümle kol kola,
Kayıp şehirlerin bodrumlarında,
Bitmez gece,
Görünmez şafaklar...
Okula gitmek isterim,
Kaygısız,
Harabeye dönmemiş dersliklere...
Donatmak isterim
Bilgiyle düşüncelerimi.
Barikattır şimdi bütün sıralar,
Kesilmez silah sesleri,
Yıkık okullar.
Bilgi adına füzeler yönlendirir bilgisayar.
Ve tanımak isterim insanları,
Farklı yerlerde de yaşasak,
Gidermek farklılıkları,
Anlatmak zor da olsa,
Anlatmak herkese yaşadıklarımı.
Uzanır ellerim,
Haykırırım çaresiz,
Tıkanır kulaklar,
Sessizlik boğar...
Sorarım şimdi herkese,
Acaba var mı hâla gülümseyen çocuklar ?..
Ya da,
Nereye kadar War...

HAYRİ YÜCEL
01-01-2013