Ne dünya yeteri kadar güvenli, ne insanlar izanlı ve tekin.
Yaşamak için BİRARADA gerekli olan şey TOPLUMSAL EKİN...
Ne dünya yeteri kadar güvenli, ne insanlar izanlı ve tekin.
Yaşamak için BİRARADA gerekli olan şey TOPLUMSAL EKİN...
Sen yaşamadın bunların hiçbirini, ne soğukta dondu ellerin ne de buz kesti ayakların, kar eritip içmedin su yerine, çeşitsiz sofralar kurulmadı önüne, aç kalmadın, açık kalmadın ömrünce. Sen yaşamadın bunların hiçbirini, yitirmedin yakınlarını, gözbebeklerini, acıyı hissetmedin, gözyaşı dökmedin, yanınca canın sildin gözlerini. Sen yaşamadın bunların hiçbirini, zaten işitmezdin sağırdı kulakların, un ufak olmuş betonlar arasında ölümü koklamadın, tutmadın yarım kalmış sanrılar içindeki yaşamın elini, kirlenir diye ovalamadın, sen yaşamadın yarınsızlığı, gelecek korkusunu, yüreğinde duyumsamadın, sen yaşamadın umarsızlığı, korkuları, çığlıkları, senin uzağındı ve tanımadığın, umursamadın. Ne yazık ki insandın.
Sen yaşamadın bunların hiç birini, gezerken yıkıntıların arasında yeniden inşa edilecek şehirlerdi hesabın. Sen yaşamadın bunların hiçbirini, uzatılınca mikrofon, gelince kameralar önüne, en pespaye rolünü oynadın. Sen yaşamadın bunların hiçbirini ama emirler yağdırdın. Yok dedin tehlike, girin evinize, geçti işte her şey dedin, güvenin abartmayın, soru soracak oldu birkaç vatandaş, su sıktın, gaz sıktın, copladın, set oldun önlerine kesinkes, yüksek sesle bağırdın, öfkemi kabartmayın. Defalarca yüzüne vuruldu ayıbın, onlarca can daha aldın utanmadın, güçlüydün devlet katında, herkes ezilirken çöküntülerin altında, yegane hükümrandın.
Siz yaşayamazdınız bunların hiç birini, çünkü bilemezsiniz sizin ötenizdeki yaşamın değerini.
Ve siz anlayamayacaksınız hiçbir zaman bir ıslık gibi dişlerimizin arasına sıkışmış öfkenin EĞERİNİ.
